กฎหมายเกี่ยวกับบุคลากรในพระราชสำนัก
กฎหมายเกี่ยวกับบุคลากรในพระราชสำนัก
พระราชบัญญัติสมุหมนตรี รัตนโกสินทร์ศก ๑๒๙
พระราชบัญญัติสมุหมนตรีนี้ ได้มีบัญญัติขึ้นเมื่อปี พ.ศ.๒๔๕๓ (ร.ศ.๑๒๙) ในรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๖ สืบเนื่องจากการที่ได้ทรงมีพระราชดำริว่า ข้าราชการพลเรือนผู้ที่ได้เคยใช้สอยเป็นที่ไว้วางพระราชหฤทัยได้นั้น ยังไม่มีเครื่องหมายประดับดังเช่นข้าราชการฝ่ายทหารตำแหน่งราชองครักษ์ที่ทำหน้าที่ใกล้ชิดพระองค์ ซึ่งมีเครื่องหมายราชองครักษ์เป็นสำคัญ จึงมีพระราชพระสงค์ที่จะแต่งตั้งข้าราชการฝ่ายพลเรือนผู้ที่ไว้วางพระราชหฤทัย และให้มีเครื่องหมายตำแหน่งสมุหมนตรีประดับ โดยทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ตราพระราชบัญญัติสมุหมนตรี รัตนโกสินทร์ศก ๑๒๙ ขึ้นไว้
สาระสำคัญของกฎหมายสมุหมนตรีที่ใช้บังคับอยู่ในปัจจุบัน
กฎหมายฉบับนี้ ประกาศในราชกิจจานุเบกษา เล่ม ๒๗ หน้า ๔๐ วันที่ ๑๑ ธันวาคม พ.ศ.๒๔๕๓ มีสาระสำคัญคือ สมุหมนตรีนั้น จะแต่งตั้งจากข้าราชการฝ่ายพลเรือน โดยจะทรงมีพระบรมราชโองการสั่งอธิบดีกรมพระอาลักษณ์หรือเสนาบดีเจ้ากระทรวงซึ่งผู้นั้นรับราชการอยู่ ถ้ามีพระบรมราชโองการสั่งเสนาบดีเจ้ากระทรวง เสนาบดีเจ้ากระทรวงต้องแจ้งมายังกรมพระอาลักษณ์เพื่อจะได้ส่งเครื่องหมายตำแหน่งสมุหมนตรีซึ่งมีลักษณะเป็นเข็มอักษรพระบรมนามาภิไธยย่อไปยังผู้นั้น แล้วให้ประกาศแจ้งความตั้งสมุหมนตรีในหนังสือราชกิจจานุเบกษา โดยให้มีผลเมื่อผู้นั้นได้รับพระราชทานเข็มสมุหมนตรีและได้ลงประกาศตั้งในหนังสือราชกิจจานุเบกษาแล้ว และผู้ที่เป็นสมุหมนตรีนี้มีเกียรติยศเมอราชองครักษ์พิเศษ ซึ่งจะพ้นจากการเป็นสมุหมนตรีเมื่อทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ออก โดยประกาศแจ้งในหนังสือราชกิจจานุเบกษา
| หน้าหลัก | กฎหมายเกี่ยวกับพระมหากษัตริย์ |
|---|
