พระราชบันทึก “Democracy in Siam”

ผู้เรียบเรียง : รองศาสตราจารย์ ม.ร.ว. พฤทธิสาณ ชุมพล

ผู้ทรงคุณวุฒิประจำบทความ : รองศาสตราจารย์ ดร.สนธิ เตชานันท์

---

 

ในปัจจุบัน ชะรอยจะเป็นเพราะชื่อที่เกี่ยวกับประชาธิปไตย จึงมีผู้นำบางตอนของพระราชบันทึกนี้ไปเผยแพร่หรือใช้ในการวิเคราะห์ โดยไม่ได้คำนึงถึงบริบทว่าเป็นการทรงตอบคำกราบบังคมทูลเรียนพระราชปฏิบัติของคณะกรรมการจัดระเบียบองคมนตรี การตีความข้อความในพระราชบันทึกโดยไม่ได้ศึกษาบันทึกการประชุมคณะกรรมการฯ ดังกล่าว (ซึ่งได้ทูลเกล้าฯ ถวายไปด้วย) จึงมีโอกาสที่จะเกิดความคลาดเคลื่อนในการตีความได้ไม่น้อย

แต่หากอ่านพระราชบันทึกในบริบทดังกล่าว ย่อมจะให้เห็นว่าบางส่วนของพระราชบันทึกเป็นการทรงตอบโต้กับความเห็นบางอย่างของกรรมการบางท่าน และได้ทรงถือโอกาสนั้นทรงอรรถาธิบายถึงแนวทางพระราชดำริที่ทรงมีอยู่ในขณะนั้น เกี่ยวกับการขับเคลื่อนการปฎิรูปการปกครองทั้งในส่วนของการที่จะให้มีรัฐสภาและการที่จะให้มีสภาเทศบาลในระดับท้องถิ่นเพื่อเปิดโอกาสให้ประชาชนได้เรียนรู้วิถีการปกครองตนเองจากการปฎิบัติจริงในระดับนั้น ก่อนที่จะได้มีสิทธิเสียงในการเลือกตั้งบุคคลเข้าสู่รัฐสภาในระดับชาติ จากนั้นจึงทรงตอบคำกราบบังคมทูลเรียนพระราชปฎิบัติเกี่ยวกับเรื่องที่ว่าสภากรรมการองคมนตรีที่จะจัดตั้งขึ้นนั้น จะเป็นแบบ consultative หรือแบบ advisory

พระราชบันทึกฉบับนี้จึงนับเป็นเอกสารสำคัญอีกฉบับหนึ่งซึ่งมีความสืบเนื่อง และมีวิวัฒนาการมาจากพระราชบันทึก “Problems of Siam” ซึ่งทรงมีไปพระราชทานพระยากัลยาณไมตรีเมื่อประมาณหนึ่งปีก่อนหน้า อีกทั้งเป็นพระราชบันทึกที่แสดงว่าทรงเปิดพระทัยให้เข้าใจสิ่งที่มีผู้เรียกว่า “แผนพัฒนาการเมือง” ของพระองค์ ตลอดจนเหตุผลของพระองค์ในการนั้นไว้อย่างชัดเจนทีเดียว

“Democracy in Siam”,1927

“Democracy in Siam” is the document wherein King Prajadhipok set out his reasons for his pursuit of reforms to the governmental system towards a parliamentary and democratic one and outlined his plan for so doing.

This document is actually a note King Prajadhipok sent in response to a question raised by Mom Chao Sithiporn at a committee meeting held to formulate and draft the ‘Privy Council’ Bill to establish “The Committee of the Privy Council” as a quasi-parliamentary body. The question was whether the new body should have the status of a ‘consultative body’ or an ‘advisorybody’ to the Monarch.A ‘consultative body’ would mean that it would only debate matters sent to it by the Monarch, where as an ‘advisory’ one would be able to take matters up of its own accord. The King was requested to express his opinion/wishes on this issue.

“Democracy in Siam” having been tabled, the committee then deliberated and finished drafting the Bill on June 20, 1927. It resolved to add a second paragraph to its Article 13 requiring only 5 members of the committee of the Privy Council to come together to make the request to discuss certain matters it deemed important to the general welfare of the country and the people.

The Bill became the Privy Council Act of 1927 on September 2, 1927

The King’s reference to the idea that parliamentary government is not suited to the racial qualities of the Siamese on the first page of “Democracy in Siam” was in response to the opinion given in the committee meeting on April 11, 1927 by Prince DhaniNivat. The Prince was of the opinion that democracy was not a ‘world axiom’ but had spread due to the ‘prestige’ of the ‘Anglo-Saxons’. It was not working well in South America, France, China and Japan. He was thus inclined to think that Orientals were more suited to ‘patriarchal’ systems than to bottom-up ones (terms in parentheses were in English in the original minutes).

NOTE Democracy in Siam

The question whether a democratic form of government is suitable, or ever will be suitable, for Siam or not, has been discussed among the intelligentsia of Siam for a long time, and is even now being discussed by the semi-educated people, some of whom having aired their opinions in the Siamese press. The general consensus of opinion is that Siam is not at present ready to have a democratic form of government, but may have to adopt it at some distant date. Some people assert that parliamentary government will never be suitable for the Siamese people, giving as reason that it is only the Anglo-Saxons who have been able to make a success of that form of government.

There is no doubt that a democratic form of government requires a high degree of development of the people to be a real success. It is even possible that there must also be certain racial qualities (which the Anglo-Saxons possess to a high degree) if democratic institutions are to be really beneficial to the people as a whole and to be really and truly democratic, not only in form, but also in fact. Too many democracies are so only in form.

Now I am also inclined to think that a real democracy is very unlikely to succeed in Siam. It may even be harmful to the real interests of the people. One could readily imagine what a parliamentary form of government would be like in Siam, and then there is no need to go into details. I shall just mention one fact, that is the parliament would be entirely dominated by the Chinese Party. One could exclude all Chinese from every political right; yet they will dominate the situation all the same, since the hold the hard cash.

Any party that does not depend on Chinese funds cannot succeed, so that politics in Siam will be dominated and dictated by the Chinese merchants. This is indeed a very probable eventuality. One could easily find many arguments to support the idea that Siam ought not to have a parliamentary form of government. This being the case, one may ask “Then why think about democracy at all?” The answer is that one must remember that the majority of people do not think rationally but think only sentimentally. This is particularly true of the crowd. There may come a time when the Siamese people will clamour for a parliament. (Are there not signs of that even now in Bangkok?) It would be of no avail to explain, even with the best of reason, that a parliamentary government is not suited to the racial qualities of the Siamese! They will surely yell louder that they are being oppressed by a tyrannical ruling class, and there may be some trouble. (At the present moment I do not believe that there is any Siamese who would sacrifice his life for a political faith.)

Perhaps some countries have adopted democracy merely as a necessity, knowing full well that it does not suit the character of the people. That is why there are countries whoplay at having parliaments. It seems to me that it is quite on the cards that we shall have to play that sort of game in Siam sometime. It is with these considerations in view that I am now considering certain reforms.

It seems to me that, if it is admitted that some day we may be forced to have some form of democracy in Siam, we must prepare ourselves for it gradually. We must learn and we must educate ourselves. We must learn and experiment so as to have an idea as to how a parliamentary government would work in Siam. We must try to educate the people to be politically conscious, to realize their real interests so that they will not be misled by agitators or mere dreamers of Utopia. If we are to have a parliament, we must teach the people how the vote and how to elect representatives who will really have their interests at heart.

The reorganization of the Privy Council is an attempt to carry out the first step of these ideas. It will be said that the Committee of the Privy Council as reorganized will not really represent public opinion in general, and that as a body it will not really be representative of the interests of the people. This is, of course, quite true. It is firstly intended to be an experiment and an education in methods of parliamentary debate. I believe that the experience to be gained will be useful. The body may possibly reflect something of the general public opinion, and I do not think that it will be entirely useless. It is to be expected, however, that the creation of this body will not satisfy everybody, and that it will be variously criticized. (I do not believe that it is possible to do anything or organize anything without being destructively criticized by a certain section of the people in Siam.)

The next step in our education towards democracy would be the organization of municipalities. This will be a means of teaching the people how to vote, and the experiment would also prove useful and instructive. It will certainly be better for the people first to control local affairs before they attempt to control state affairs through a parliament. I sincerely believe that if reforms are gradually introduced in this way, a democratic form of government could possibly be introduced without too much harm. But the process must be very gradual and carefully administered in doses. If the experiments fail at every step, then it may be possible to persuade the people that democracy is not for Siam. The danger lies in impatience.

Another question which has also occupied the minds of all thinking men in Siam is the danger of unrestrained absolute power of the King. Absolute monarchy, like democracy, may become harmful at any time, because both principles rely on the perfection of human nature, a very frail thing to depend on. A sound democracy depends on the soundness of the people, and a benevolent absolute monarchy depends on the qualities of the King. It is unfortunately a fact that every dynasty, however brilliant, will sooner or later decay, and the danger of having some day a bad king is almost a certainty. I believe that every method has been tried so as always to obtain a good king on the throne, and every method has developed some flaw. The method of elected kings seems to be sound in principle; yet it produced some of the worst tyrants, i.e. some of the Caesars of Rome.

The alternative method used is to chance on having a bad king and make some institution that could control him.

This method also fails occasionally, as in the case of King Charles I do of England, but on the whole it has worked fairly well.

I most earnestly desire to organize some institution which will serve to restrain any arbitrary or unwise actions of the King in Siam. (I presume that nobody will want to restrain his good actions?) I feel that if I succeeded in evolving something really useful, I would have done a great service to my country and the Dynasty.

The question is, what institution shall we organize now, admitting that the parliamentary system is impossible for the moment?

Perhaps the new Committee of the Privy Council could be made to serve that purpose in a small way? This is the reason why I think Mom Chao Sithiporn’s opinion is of some interest. I should like, however, to suggest a slight modification. A clause could be added to or after Article 13 saying that- “If Fifteen members of the กรรมการองคมนตรี make a written request to the President of the Committee, asking the President to submit to His Majesty the King that certain matters are of importance for the general welfare of the country and the people, and that His Majesty should be graciously pleased to allow the matters to be discussed by the Committee, the President shall submit a petition to His Majesty, asking for a Royal sanction to hold a meeting to discuss the matters.” It is understood that the King may grant the permission to hold the meeting or not as he thinks fit. (It is the right of veto recognized by all democracies. The King can also dissolve parliament.) I think that in this form, it is quite admissible and is much better than to grant a general right to a non-elected body to hold a meeting at any time. I believe that it will be able to fulfill its purpose of being a deterrent to those in power from acting arbitrarily or against the interests of the State. Anybody in power would hesitate to refuse such requests, unless he has very good reasons. Of course, a perfectly unscrupulous man may possibly refuse the request. But then with such a man, no institution could prevent him from doing bad actions, not even a parliament (cf.Charles I), and the only thing to do then is to chop off his head!

Thus the formation of this Committee may possibly serve two useful purposes (however imperfectly) :-

1. As a means of experimenting and learning in methods of parliamentary debate.

2. As a restraining influence against misuse of power.

Note. It should be noted that the English translation of องคมนตรี as Privy Councilors is somewhat misleading, as our Privy Council, particularly as reorganized, will resemble the English Privy Council only in name. There is no intention of imitating the British Privy Council. We must try and evolve our own Political Institution and not merely copy others. That is why I believe in making experiments.

 

พระราชบันทึก

ประชาธิปไตยในสยาม

คำถามที่ว่ารูปแบบการปกครองแบบประชาธิปไตยเหมาะสม หรือมีทางที่จะเหมาะสมกับสยามหรือไม่ เป็นคำถามที่ได้มีการถกกันในหมู่ปัญญาชนสยามมานานแล้ว และแม้ปัจจุบันนี้ก็กำลังมีการถกกันอยู่ในหมู่ผู้ที่มีการศึกษาครึ่งๆกลางๆ โดยบางคนได้แสดงความคิดเห็นของเขาออกมาแพร่หลายในหนังสือพิมพ์ของสยาม มีความเห็นพ้องต้องกันโดยทั่วไปว่า สยามในปัจจุบันยังไม่พร้อมที่จะมีรูปแบบการปกครองแบบประชาธิปไตย แต่อาจจะต้องรับมันมาใช้ในกาลข้างหน้าอันยาวไกล บางคนแสดงความเชื่อมั่นว่าการปกครองในระบบรัฐสภาไม่มีทางที่จะเหมาะแก่ประชาชนชาวสยาม โดยให้เหตุผลว่า มีแต่เพียงชาวแองโกล-แซ็กสัน เท่านั้นที่สามารถทำให้รูปแบบการปกครองแบบนั้นสำเร็จได้

ไม่เป็นที่สงสัยเลยว่ารูปแบบการปกครองแบบประชาธิปไตยนั้นจำเป็นต้องพึ่งระดับการพัฒนาที่สูงของชาวประชาจึงจะสำเร็จได้จริง ทั้งยังอาจเป็นไปได้ว่า จะต้องมีคุณลักษณะเชิงเผ่าพันธุ์บางประการ (ซึ่งชาวแองโกล-แซ็กสันมีในระดับสูง) สถาบันประชาธิปไตยจึงจะยังประโยชน์แท้แก่มวลประชาได้ และเป็นประชาธิปไตยจริงๆ และจริงแท้ได้ ไม่ใช่เป็นแต่เพียงในรูปแบบ แต่ในความเป็นจริง ประชาธิปไตยในหลายๆ แห่งเหลือเกินที่เป็นแต่เพียงประชาธิปไตยในรูปแบบ

มาถึงตรงนี้ ข้าพเจ้าเองก็คิดโน้มไปในทางที่ว่าเป็นไปได้ยากที่ประชาธิปไตยจริงๆ จะเกิดขึ้นสำเร็จในสยาม ประชาธิปไตยอาจจะเป็นอันตรายด้วยซ้ำต่อประโยชน์แท้ของประชาชน เราอาจจินตนาการได้โดยง่ายว่ารูปแบบการปกครองในระบบรัฐสภาจะเป็นเช่นใดในสยาม ไม่จำเป็นที่จะต้องกล่าวถึงรายละเอียดให้มากมาย ข้าพเจ้าจะเพียงแต่กล่าวถึงข้อเท็จจริงประการหนึ่ง ซึ่งก็คือว่า รัฐสภานั้นจะถูกครอบงำอย่างสิ้นเชิงโดยพรรคของคนจีน แม้ว่าเราอาจจะไม่ให้คนจีนมีสิทธิทางการเมืองใดๆ เลยก็ย่อมได้ แต่กระนั้นเขาเหล่านั้นก็จะยังคงครอบงำสถานการณ์อยู่ดี เพราะว่าเขามีเงินสดอันทรงพลังอยู่ในมือ

พรรคการเมืองใดก็ตามที่ไม่ได้พึ่งความสนับสนุนทางการเงินจากคนจีนจะไม่สามารถที่จะประสบความสำเร็จ ดังนั้นการเมืองในสยามจะถูกครอบงำและสั่งการโดยพ่อค้าคนจีน นี่เป็นสิ่งที่อาจเกิดขึ้นได้มากจริงๆ เราอาจหาเหตุผลสนับสนุนความคิดที่ว่าสยามไม่ควรที่จะมีการปกครองในระบบรัฐสภาได้ง่ายและหลายประการ ดังนั้นเราอาจตั้งคำถามว่า “แล้วจะคิดเกี่ยวกับประชาธิปไตยไปทำไม?” คำตอบก็คือว่า เราต้องคำนึงว่าคนส่วนใหญ่ไม่ได้คิดด้วยเหตุด้วยผล แต่คิดด้วยอารมณ์ความรู้สึกเท่านั้น ความข้อนี้ยิ่งเป็นจริงในกรณีของฝูงชน อาจมีวันใดวันหนึ่งข้างหน้าที่ชาวสยามจะส่งเสียงอึกทึกเรียกร้องหารัฐสภา จะไม่เป็นประโยชน์อันใดเลยที่จะอธิบาย แม้ด้วยเหตุผลที่ดีที่สุด ว่าการปกครองในระบบรัฐสภาไม่เหมาะแก่คุณลักษณะเชิงเผ่าพันธุ์ของชาวสยาม! เขาเหล่านั้นย่อมโห่ร้องดังขึ้นอย่างแน่นอน ว่าเขากำลังถูกกดขี่โดยชนชั้นปกครองที่โหดร้าย และก็อาจเกิดความยุ่งยากบางอย่างตามมา

บางทีประเทศบางประเทศได้นำประชาธิปไตยมาใช้เพียงเพราะเป็นความจำเป็น โดยรู้อยู่แก่ใจว่าไม่เหมาะสมแก่ลักษณะของประชาชน ดังนี้จึงมีประเทศที่มีรัฐสภากันเป็นการเล่นๆ สำหรับข้าพเจ้าแล้วเห็นว่าไพ่กำลังบอกว่าเราอาจต้องเล่นเกมชนิดนั้นในสยามในกาลใดกาล หนึ่ง ด้วยข้อพินิจพิจารณาเหล่านี้อยู่ในใจ ข้าพเจ้าจึงกำลังคิดคำนึงถึงการปฏิรูปบางอย่างบางประการอยู่ในปัจจุบัน

สำหรับข้าพเจ้าแล้ว ดูจะเป็นว่า หากยอมรับกันว่าวันใดวันหนึ่งเราอาจถูกบังคับให้มีประชาธิปไตยรูปแบบใดรูปแบบหนึ่งในสยาม เราจักต้องเตรียมตัวของเราให้พร้อมที่จะมีมัน อย่างค่อยเป็นค่อยไป เราจะต้องเรียนรู้และเราจะต้องให้การศึกษาตัวเราเอง เราจะต้องเรียนรู้และทดลองเพื่อที่เราจะได้มีแนวคิดว่าการปกครองในระบบรัฐสภาจะดำเนินไปอย่างไรในสยาม เราจักต้องพยายามให้การศึกษาแก่ประชาชนให้เขามีสำนึกทางการเมือง ให้เขารู้ซึ้งซึ่งผลประโยชน์ที่แท้จริงของเขา เพื่อที่เขาจะได้ไม่หลงเข้าใจผิดไปตามบรรดานักปลุกระดมหรือผู้ที่ฝันใฝ่แต่จะหาโลกพระศรีอาริย์ หากเราจะต้องมีรัฐสภา เราจะต้องสอนประชาชนให้รู้ว่าจะออกเสียงลงคะแนนเลือกตั้งอย่างไร จึงจะได้มาซึ่งผู้แทนที่มีผลประโยชน์ของเหล่าประชาชนอยู่ในหัวใจ การปรับองค์กรสภาองคมนตรีเป็นความพยายามที่จะดำเนินการก้าวแรกซึ่งมีที่มาจากความคิดเหล่านี้ ย่อมจะมีการกล่าวว่า สภากรรมการองคมนตรีที่จะตั้งขึ้นโดยการปรับนี้จะยังไม่เป็นตัวแทนความคิดเห็นสาธารณะโดยทั่วไปจริงๆ และในฐานะองค์กรจะยังไม่ได้มีความเป็นตัวแทนผลประโยชน์ต่างๆของประชาชนจริงๆ ความจริงก็เป็นเช่นนั้น การตั้งองค์การนี้ขึ้นในประการแรกเป็นไปเพื่อที่จะเป็นการทดลองและการเรียนรู้การถกแถลงอภิปรายแบบรัฐสภา ข้าพเจ้าเชื่อว่าประสบการณ์ในการนั้นจะเป็นประโยชน์ อาจเป็นไปได้ที่องค์กรดังกล่าวจะสะท้อนให้เห็นบ้างถึงความคิดเห็นที่สาธารณะชนมีอยู่เป็นการทั่วไป ข้าพเจ้าจึงคิดว่าจะไม่ไร้ประโยชน์เสียทีเดียว หากแต่ว่าย่อมคาดได้ว่าการตั้งองค์กรนี้ขึ้นจะไม่ทำให้ทุกคนพอใจ และคงจะเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์กันต่างๆนานา(ข้าพเจ้าไม่เชื่อว่าเป็นไปได้ที่จะทำอะไร หรือจัดการอะไรได้โดยไม่ถูกวิจารณ์อย่างเสียๆ หายๆ โดยคนจำพวกหนึ่งในสยาม)

ขั้นตอนต่อไปของการเรียนรู้สู่ประชาธิปไตยของเรา จะเป็นการจัดตั้งเทศบาล (municipalities)นี่จะเป็นวิธีการสอนประชาชนให้รู้ว่าจะใช้สิทธิลงคะแนนเสียงอย่างไร และการทดลองเช่นนี้ก็จะพิสูจน์ได้ว่ามีประโยชน์และเป็นบทเรียน จะเป็นการดีกว่าแน่ๆที่จะให้ประชาชนได้ควบคุมกิจการท้องถิ่นก่อนที่เขาจะพยายามควบคุมกิจการของรัฐโดยผ่านรัฐสภา ข้าพเจ้าเชื่ออย่างจริงใจว่าหากการปฎิรูปเหล่านี้ดำเนินไปอย่างค่อยเป็นค่อยไปเช่นที่ว่านี้ มีโอกาสที่จะนำรูปแบบการปกครองในระบบรัฐสภามาใช้ได้โดยไม่เกิดอันตรายมากนัก แต่ว่ากระบวนการนี้จะต้องค่อยเป็นค่อยไปมากและรอบคอบเหมือนกับการกำหนดปริมาณของยาที่แพทย์ให้ในแต่ละครั้ง ถ้าหากการทดลองเหล่านี้ล้มเหลวในทุกขั้นตอน เมื่อนั้นอาจเป็นไปได้ที่จะชักจูงให้ผู้คนเห็นว่าประชาธิปไตยไม่เหมาะแก่สยาม อันตรายอยู่ที่ความใจร้อนรีบทำ

คำถามอีกคำถามหนึ่งซึ่งอยู่ในห้วงความคิดคำนึงของผู้ใช้ปัญญาในสยามด้วย ก็คือ อันตรายอันเกิดจากการใช้อำนาจเด็ดขาดของพระเจ้าแผ่นดินโดยปราศจากการทัดทาน สมบูรณาญาสิทธิราชย์เช่นเดียวกับประชาธิปไตยอาจกลายเป็นอันตรายเมื่อใดก็ได้ ด้วยเหตุที่ว่า ทั้งสองหลักการตั้งอยู่บนฐานความเชื่อในความดีเลิศประเสริฐศรีของธรรมชาติของมนุษย์ ซึ่งนับเป็นฐานที่อ่อนเปลี้ยยิ่งจึงพึ่งไม่ได้ประชาธิปไตยที่เป็นปึกแผ่นต้องพึ่งการที่ประชาชนยึดมั่นในการใช้เหตุผลฉันใด สมบูรณาญาสิทธิราชย์ที่เอื้ออาทรจะมีได้ ก็แต่โดยอาศัยคุณสมบัติที่เหมาะสมของพระราชาฉันนั้น น่าเสียดายที่ข้อเท็จจริงมีว่า ราชวงศ์ทุกราชวงศ์ไม่ว่ายอดเยี่ยมเพียงใด จะเสื่อมลงไม่ช้าก็เร็ว และอันตรายของการที่วันหนึ่งอาจมีพระราชาที่ไม่ดีเป็นสิ่งที่เกือบจะเป็นไปได้อย่างแน่นอน ข้าพเจ้าเชื่อว่าได้มีการทดลองใช้วิธีการทุกอย่างแล้ว เพื่อที่จะได้มาซึ่งพระราชาที่ดีทุกครั้งไป แต่วิธีการทุกอย่างที่พัฒนาขึ้นมาก็มีข้อบกพร่องบางประการทั้งสิ้น วิธีการให้มีพระราชาจากการเลือกตั้งอาจจะดูมีหลักการที่ดี หากแต่ว่าได้ผลิตทรราชที่เลวร้ายมากมาบ้างแล้ว นั่นคือจักรพรรดิ์แห่งกรุงโรมบางองค์

ทางเลือกอย่างหนึ่งที่ใช้กัน ก็คือ การยอมเสี่ยงที่จะมีพระราชาที่ไม่ดีและสร้างสถาบันบางอย่างขึ้นมาเพื่อหาทางควบคุมพระราชา

วิธีการนี้ก็ประสบความล้มเหลวเป็นบางครั้ง ดังในกรณีของพระเจ้าชาร์ลส์ที่ ๑ แห่งอังกฤษ แต่โดยทั่วไปวิธีการนี้ใช้การได้ดีพอสมควร

ข้าพเจ้ามีความประสงค์อย่างแน่วแน่ที่จะจัดให้มีสถาบันบางอย่าง ที่จะทำการเหนี่ยวรั้งการกระทำใดๆ ของพระมหากษัตริย์สยามที่เป็นไปตามอำเภอพระราชหฤทัยหรือไม่เป็นการเฉลียวฉลาด (ข้าพเจ้าเข้าใจว่าคงไม่มีผู้ใดที่จะต้องการเหนี่ยวรั้งการกระทำที่ดีของพระองค์?) ข้าพเจ้ารู้สำนึกว่า หากข้าพเจ้าประสบความสำเร็จในการที่จะให้บางสิ่งบางอย่างที่เป็นประโยชน์จริงได้วิวัฒน์ขึ้นแล้ว ข้าพเจ้าก็จะได้ทำประโยชน์ใหญ่หลวงตามหน้าที่ให้แก่ประเทศชาติของข้าพเจ้าและต่อพระบรมราชวงศ์

คำถามก็คือว่า สถาบันใดเล่าที่เราจะจัดให้มีขึ้นในปัจจุบัน ภายใต้เงื่อนไขที่ยอมรับกันว่าระบบรัฐสภายังเป็นไปไม่ได้ในขณะนี้?

บางทีสภากรรมการองคมนตรีที่จะตั้งขึ้นใหม่นี้ จะได้รับการโน้มนำให้สนองวัตถุประสงค์นั้นได้บ้างเล็กน้อย? นี่คือเหตุผลว่าเหตุใดข้าพเจ้าจึงคิดว่า ความคิดเห็นของหม่อมเจ้าสิทธิพรน่าสนใจอยู่ หากแต่ข้าพเจ้าใคร่ที่จะเสนอข้อปรับแก้เล็กน้อย อาจเพิ่มข้อความในหรือหลังมาตรา ๑๓ ดังนี้ “หากสมาชิกกรรมการองคมนตรีจำนวน ๑๕ คน เสนอคำขอเป็นลายลักษณ์ต่อสภานายกให้สภานายกทูลเกล้าฯ ถวายพระบาทสมเด็จพระเจ้าแผ่นดินว่า มีประเด็นปัญหาบางอย่างที่มีนัยสำคัญต่อสวัสดิภาพทั่วไปของประเทศและประชาชน ซึ่งพระบาทสมเด็จพระเจ้าแผ่นดินควรจักทรงพระมหากรุณาธิคุณพระราชทานพระราชานุญาตให้ได้ถกแถลงกันในสภากรรมการฯ แล้วไซร้ ให้สภานายกทูลเกล้าฯ ถวายฎีกานั้นแด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าแผ่นดิน ขอพระราชทานพระราชานุญาตให้ประชุมกันในประเด็นปัญหานั้นๆ ได้” เป็นที่เข้าใจกันว่าพระบาทสมเด็จพระเจ้าแผ่นดินจะพระราชทานพระบรมราชานุญาตให้มีการประชุมนั้นๆ หรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับพระบรมราชวินิจฉัย (นี่เป็นสิทธิที่จะทรงยับยั้ง ซึ่งระบอบประชาธิปไตยทุกแบบให้การยอมรับพระราชายังทรงยุบสภาได้ด้วย) ข้าพเจ้าคิดว่ารูปการนี้พอยอมรับได้และจะดีกว่าการที่จะให้สิทธิทั่วไปแก่องค์กรที่ไม่ได้ผ่านการเลือกตั้งจัดประชุมเมื่อใดก็ได้ ข้าพเจ้าเชื่อว่ารูปการนี้จะสนองวัตถุประสงค์ของการป้องปรามมิให้บรรดาผู้อยู่ในอำนาจกระทำการตามอำเภอใจ หรือที่เป็นการขัดต่อผลประโยชน์ของรัฐ ผู้ใดก็ตามที่อยู่ในอำนาจย่อมจะยับยั้งชั่งใจที่จะปฏิเสธคำขอเช่นที่ว่านั้นๆ เว้นเสียแต่ว่าเขาจะมีเหตุผลที่ดีจริงๆ แน่นอนบุคคลที่ไม่มีความกระดากในใจแต่อย่างใดเลยอาจปฎิเสธคำขอนั้นก็ได้ แต่ถ้าเช่นนั้นย่อมไม่มีสถาบันใดเลยที่จะสามารถขัดขวางไม่ให้บุคคลเช่นที่ว่านั้นกระทำสิ่งที่เลว แม้แต่รัฐสภาก็ไม่สามารถ (ดังในกรณีของพระเจ้าชาร์ลส์ที่ ๑) และเมื่อนั้นสิ่งเดียวที่จะทำได้ก็คือ ตัดหัวเขาเสีย!

ฉะนั้น การสถาปนาสภากรรมการองคมนตรีนี้ขึ้นอาจเป็นการสนองวัตถุประสงค์สองประการที่เป็นประโยชน์ได้(แม้อย่างไม่บริบูรณ์นักก็ตาม) :-

๑. เป็นวิธีการของการทดลองและเรียนรู้วิธีการประชุมอภิปรายแบบรัฐสภา

๒. เป็นอิทธิพลเหนี่ยวรั้งการใช้อำนาจในทางที่ผิด

หมายเหตุ : พึงสังเกตว่าการแปลคำว่า องคมนตรีเป็นภาษาอังกฤษว่า Privy Councilors นั้นสร้างความไขว้เขวอยู่บ้าง เพราะว่า Privy Council ของเรา โดยเฉพาะอย่างยิ่งแบบที่จัดใหม่นี้ คล้ายคลึงกับ Privy Council ของอังกฤษก็แต่ในนาม เราจะต้องพยายามวิวัฒน์สถาบันทางการเมืองของเราเองขึ้นและไม่เพียงแต่คัดลอกจากคนอื่น นี่คือเหตุผลว่าทำไมข้าพเจ้าจึงเชื่อว่าต้องทำการทดลอง

 

อ้างอิง